Boğaziçi akıntılarının alıp götürdüğü uzaklara
Çok şeydi. Yaşamdı. Yaşama sevincimdi giden…
Ah mutluluğum! O gün bugün yorgunum.
Bugün bir deniz kıyısında/belki durgun suda kayıklar gibi
Yansımam titrerken ben üşüyorsam
Renklerimi savurmuş dengemi yitirmiş d’üşüyorsam
Martılar sessizken gün aydınlanmıyorsa
İstanbul yıkılıyorsa üstüme
Yıkılıyorsa…
Göğsümde bir ağaç/belki çınar, bir ada
Yaklaşan gemileri kayalıklara çağıran ölümcül deniz feneri
Rengarenk evleri terk edilmiş
Bir ada/belki rüya göğsümde…
Mutluluğum! O gün bugün yorgunum…
Yokum.
Bakışımı düşürdüm Boğaziçi’ne…
bu istanbul çarpar adamı..nedensizdir bazen kahırlar;yada bir yerlerde bir yara kanar.. sızım sızlar...
YanıtlaSil